Heki Summer ’22

Heki Summer ’22

Za Heki-ryu stoją wieki (głównie bojowej) tradycji łucznictwa pieszego. To, że jeden z odłamów trafił do Europy to (jak często bywa) kwestia przypadku. Kluczowymi osobami byli w tym wypadku: Manfred Speidel i Genshiro Inagaki 稲垣 源四郎.

Manfred Speidel w 1966 roku wyjechał na 9 lat do Japonii, aby rozpocząć podyplomowe studia architektury na Uniwersytecie Waseda. Miał wówczas 28 lat. W maju tego samego roku wstąpił do uniwersyteckiego Klubu Kyudo. Tam poznał mającego wówczas 55 lat Genshiro Inagaki, który pełnił rolę kantoku 監督 (dyrektora) i właśnie ograniczył swoje obowiązki zawodowe w rodzinnej firmie, aby móc poświęcać więcej czasu łucznictwu.

Z jego urodzinami wiąże się zabawna historyjka. Genshiro urodził się 16 kwietnia 1911 roku. Jego ojciec był właścicielem firmy zajmującej się obróbką metalu w dzielnicy Koto (we wschodniej części Tokio). Był tak zajęty pracą, że nie poszedł do urzędu stanu cywilnego, aby powiadomić o narodzinach czwartego syna. Robiąc to 20 dni później, oficjalną datą urodzenia stał się 6 maja. ?

Oboje rodzice byli potomkami rodzin bushi: jego dziadek ze strony ojca był hatamoto shoguna Tokugawa (był potomkiem jednej z rodzin, które pomogły Ieyasu Tokugawa wygrać w 1600 roku pod Sekigahara). Drugi dziadek (ze strony matki) był również bushi z prowincji Owari (zwanej także Bishu, dziś zachodnia część prefektury Aichi).

Zatem Genshiro był niejako „skazany na budo”. W wieku 10 lat rozpoczął treningi kendo, a rok później również judo, odnosząc sukcesy na szczeblu krajowym. Będąc uczniem Liceum Waseda Gakuin w 1930 roku, zaczął ćwiczyć kyudo pod okiem Urakami Sakae Hanshi, zwierzchnika Heki-ryu Insai-ha. W ciągu studiów był aktywnym zawodnikiem, zwyciężając w najwyższej rangi turniejach studenckich.

W 1936 jako inżynier dołączył do firmy ojca, którą prowadził po jego śmierci. W 1937 został powołany do wojska. W czasie wojny firma została przestawiona na produkcję broni.
W 1940 roku odbyły się ostatnie duże zawody kyudo, które wygrał Inagaki. W związku z tym został zatrudniony, by zademonstrować kyudo w filmie propagandowym „ Zōhei hōkoku” (造兵報国). Od 1941 roku musiał zawiesić treningi na 8 lat. W 1945 został zawieszony również w pracy jako „nacjonalista i militarysta”. Rehabilitowano go w 1951 roku.

Od 1952 roku można było ponownie ćwiczyć sztuki walki (po zakazie okupacyjnych władz amerykańskich). I w tym roku Inagaki został trenerem Klubu Kyudo Uniwersytetu Waseda. Prawdopodobnie wtedy rozpoczął też prywatne lekcje u swojego nauczyciela Urakami Sakae.

To jego pomysłem był prototyp dzisiejszego gomuyumi. A wspólnie z Koyama Kyugu (istniejącą do dziś firmą produkującą i sprzedającą sprzęt) opracowali łuk z włókna szklanego oraz łuk bambusowo-karbonowy.

20 maja 1957 Inagaki roku wygrał najbardziej prestiżowy – pierwszy po „reaktywacji” – turniej rozgrywany przy obecności Cesarza i Cesarzowej (tego typu wydarzenia noszą nazwę tenranjiai 天覧試合). Było to o tyle istotne, że cesarz Hirohito będąc pod wrażeniem pokazu, dał Mistrzowi upoważnienie do stworzenia fakultetów kyudo na najważniejszych cesarskich uniwersytetach.

7 maja 1954 dostaje 7 dan, 25 listopada 1967 – 8 dan, w maju 1968 – tytuł hanshi, ale na 9 dan musi czekać do 12 maja 1992.

W sierpniu 1969 roku Manfred Speidel zabiera Senseia do Niemiec (zdaje się, że koleją transsyberyjską!) na pierwsze seminarium Kyudo w Hamburgu. I to są początki znanego nam obecnie europejskiego kyudo (jego nurtu Heki-ryu). Sensei odwiedzi Europę w sumie 21 razy (ostatni raz w 1994 roku), propagując kyudo w Niemczech, Włoszech, Finlandii i Austrii. Na pytania o słynną książkę Herrigela mawiał ponoć: „Zen to zen, Kyudo to kyudo” 禅は禅、弓道は弓道

W 1971 roku Inagaki obejmuje pierwszą w Japonii katedrę kyudo na Uniwersytecie Pedagogicznym w Tokio. Była ona zaczątkiem istniejącego do dziś w Tsukubie wydziału budo, którego Inagaki był profesorem od 1973 roku (tworząc przy okazji specjalną grupę badawczą poświęconą kyudo – Shajutsu kenkyūkai 射術研究会).

Sensei Urakami przed śmiercią (w 1970 roku) oficjalnie wyznaczył Inagaki na swojego następcę. Dawało mu to prawo prowadzenia ezoterycznych ceremonii związanych z otwarciem nowego dojo (dojo biraki 道場 開き), czy przekazywania starożytnych dokumentów szkoły: mokuroku i mugonka. Przez wiele lat był prezesem Urakami Domonkai 浦上同門会, stowarzyszenia zrzeszającego członków szkoły Heki. Jednak jakieś „tarcia” spowodowały, że szefem został Hisashi Murakami, hanshi 10 dan. A w 1990 roku powstała „konkurencyjna” organizacja – Heki Toryu Busha Kenkyukai 日置當流歩射研究会 (od kwietnia 1994 jako Heki Toryu Issuikai 日置當流一水会), której profesor Inagaki przewodniczył do swojej śmierci.

Inagaki zmarł 17 listopada 1995 roku mając 84 lata. Nie wyznaczył oficjalnie następcy. Ale w podróże do Europy zabierał swoich najlepszych uczniów (byli to m.in. Toshio Mori 森 俊男, Akira Sato 佐藤 明, Ken Kurosu 黒須 憲, Yoshio Sekine 関根 令夫, Makinori Matsuo 松尾 牧則 ), a ci – po latach – kolejnych (m.in. Tomotsugu Goka 五賀友継 czy Ryuji Harada 原田隆次). I tak narodziła się idea corocznej „inwazji” Heki-ryu na Europę. Kilka lat temu do państw odwiedzanych przez nauczycieli z Japonii dołączyła Polska.

W tym roku polska odsłona Heki Summer odbyła się w Poznaniu. Na 30 uczestników ponad 1/3 przyjechała z zagranicy (głównie z Litwy). I mniej więcej 1/3 nie była „wyznawcami” szkoły Heki. Do dyskusji, czy to dobrze (z pewnością są zarówno wady jak i zalety takiego kyudowego ekumenizmu).

Ale olbrzymia wiedza, zapał i otwartość Senseia Kurosu (i asystującego mu Kazuo Ueno) pozwalała każdemu na uczciwe przepracowanie 3 upalnych dni. Zaaranżowany ad hoc pokaz strzelania bojowego był bardzo ciekawym punktem całości. Ja osobiście żałowałem, że Sensei ograniczał i skracał swoje wykłady teoretyczne (np. o ashibumi, historii różnych mato czy roli i zadaniach instruktora), bo jest prawdziwą kopalnią ciekawostek. Głównym tematem całości było oczywiście strzelanie. Bo przecież obowiązywała dewiza Heki – Kan Chū Kyu 貫中久, czyli „mocno, celnie i dużo”. Warto zwrócić uwagę na tą oryginalną kolejność, bo czasami kanji mają tendencję do zmiany miejsca i hierarchii…

Można nadmienić, że w Polsce mamy Heki w trzech „tradycjach” (linie Inagaki, Urakami oraz Bishu Chikurin-ha), więc jest w czym wybierać.

Zdjęcia Senseia Inagaki pochodzą z pamiątkowego albumu wydanego w 2011 roku przez DKyuB z okazji 100 rocznicy jego urodzin. A kaligrafia z zawołaniem Heki (namalowana przez Senseia) – ze strony Associazione Kyudo Vento di Primavera.

Więcej fotek z Poznania – jak zwykle w ayamowych galeriach.

Comments are closed.