„Być naturalnym” znaczy tyle, że nie robimy czegoś w sposób wymuszony, nieracjonalny, nielogiczny. Jest to jednak dość trudne i nie można nauczyć się tego z dnia na dzień.

Podczas  treningów w dojo Ogasawara jedną z częstych odpowiedzi na moje pytania o to, jak coś należy robić, było właśnie „naturalnie”… ?

Oto, co na ten temat mówił Sensei Fumie Uozumi:

Wspólne dla wszystkich zajęć ruchowych jest to, że gdy ćwiczymy jakiś fragment ciała, nie można poruszyć tylko tej jednej [wyizolowanej] części. Pozornie nieruchome części odgrywają rolę wspierającą dla pozornie ruchomych części, a działając harmonijnie i pomagając sobie nawzajem, umożliwiają płynne przeprowadzenie jakiejś akcji.

Jako znany wszystkim przykład: kiedy chodzisz, zamiast poruszać tylko nogami, utrzymujesz górną część ciała wyśrodkowaną nad biodrami i machasz rękami naprzemiennie w kierunku przeciwnym do kierunku ruchu nóg, aby ustabilizować środek ciężkości.

Ta sama zasada dotyczy łucznictwa. Czynność napinania łuku polega na wypychaniu go lewą ręką i jednoczesne naciąganie (przez pociągnięcie cięciwy) prawą ręką.

Działanie obu rąk jest wspierane przez stabilną postawę (ashibumi) i prawidłowe ustawienie tułowia (dozukuri), który – zewnętrznie nieruchomy – jest wspierany przez wewnętrzne napięcie. Sprawia to, że wygląd zewnętrzny zarówno lewej, jak i prawej ręki jest doskonały.

Jak wspomniano wcześniej, aby strzelać z łuku, części statyczne i ruchome muszą być w dobrej harmonii. Ale aby je zharmonizować, musimy najpierw zrozumieć związek między umysłem a działaniem. Jeśli skoncentrujesz swoją uwagę na jednym miejscu, twoja uwaga na innych częściach zniknie. W ramach eksperymentu zastanów się, co się dzieje, gdy patrzysz na jakiś przedmiot. Jeśli patrzysz na część całości (jeden punkt), możesz wyraźnie zobaczyć tę część, ale druga część jest nieostra.
Często możemy zaobserwować, że górna część ciała kołysze się podczas hadanugi lub łuk podtrzymywany przez prawą rękę mocno się porusza. Jest to spowodowane dynamiczną częścią zdejmowania kimona. Dzieje się tak, ponieważ świadomość skupia się na ruchu, a uważność na statyczne części zanika. Dlatego, aby zharmonizować część dynamiczną i statyczną oraz płynnie wykonać jeden ruch, należy zwracać uwagę na część statyczną, a nie dynamiczną.

Związek między umysłem a ruchem można w skrócie przedstawić w następujący sposób, stosując go do łucznictwa:

1. Uważaj, aby nie zaburzać osi pionowej (ashibumi, dozukuri) do „obsługi” osi poziomej (hikiwake).
2. W przypadku ruchu rąk w lewo i prawo (hikiwake), ruch lewej ręki i ruch prawej ręki są w przybliżeniu w stosunku 1/3 do 2/3. W przeciwieństwie do wielkości ruchu, rozkład świadomości [uwagi] powinien być odwrotny: 2/3 do lewej, a 1/3 do prawej ręki. Innymi słowy, zgodnie z sentencją Bisshu Chikurin-ryu „Dai san no kokoro 大三の心”  – Oshi-daimoku-hike-sanbuichi 押大目引三分一
3. Jeśli chodzi o rozkład siły, ważne jest, aby rozłożyć siłę na oba łokcie, a następnie na obie ręce, i nie poluzować nasady barków. Powiedzenie „naciągnij łuk obydwoma łokciami” oznacza, że należy zwracać większą uwagę na łokcie, które mają mały zakres ruchu i oba barki, które mają jeszcze mniejszy zakres ruchu, niż ręce, które mają duży zakres ruchu.
4. Powinieneś strzelać dolną częścią ciała jako częścią główną i górną częścią ciała jako drugorzędną. Mówimy: „naciągnij łuk brzuchem”. Skupiając się na mocy brzucha, powinieneś dążyć do wypełnienia energią każdego zakamarka ciała, a kiedy energia całego ciała zostanie zharmonizowana, nastąpi hanare. To teoria zgodna z prawami natury.

Jeśli zestawimy zasady strzelania z naturalnymi prawami życia drzew, możemy wysnuć następujące spostrzeżenia: