Puchar marzeń

Puchar marzeń

Najważniejszy turniej kyudo w tym roku wyjątkowo rozgrywany był w ciągu jednego dnia. Zwykle impreza trwa prawie tydzień – 3 dni Puchar Cesarza (Ten’nō hai 天皇盃) i 2-3 kolejne – Puchar Cesarzowej (Kōgō hai 皇后盃).

Najpierw odbywają się kwalifikacje. Każdy z uczestników jest oceniany za styl, strzelając dwa razy po dwie strzały (oczywiście z formie zasha czyli siedzącej). Do finału przechodzi dwudziestu (w tym roku dziesięciu) najwyżej ocenionych strzelców. Warunkiem koniecznym wejścia do finału jest jednak trafienie co najmniej dwóch z czterech strzał. W finale na wynik wpływa już wyłącznie celność. Jest 5 rund hitote (czyli po 2 strzały) plus ewentualna dogrywka. Zwycięzca tej części otrzymuje Yūshū-shō 優秀賞, czyli nagrodę za wybitny występ.

W kyudo w przypadku remisu zwycięzca może być wyłoniony na dwa główne sposoby: enkin-kyosha 遠近競射 – wszyscy strzelają kolejno do jednego mato, o wyniku decyduje odległość od centrum celu, izume 射詰 – uczestnicy strzelają kolejne rundy, decyduje liczba trafień. Czasem dla utrudnienia używa się mniejszego mato.

W tym roku dogrywki były w formule enkin. Ale w poprzednich latach było to zwykle izume. I zdarzało się, że o końcowym miejscu decydowało kolejne 8-10 strzałów!

Nie każdy chętny oczywiście może wziąć udział w tak prestiżowej imprezie. W poprzednich latach uczestników było ponad 100 w każdej grupie (i po 20 osób w finale), w tym roku – zaledwie 20 (finał – 10 osób). Bez kwalifikacji wchodzą zwycięzca generalny oraz zdobywca największej liczby punktów za styl z poprzedniej edycji. O pozostałe miejsca trzeba się zmierzyć w turniejach prefekturalnych.

Jeśli przyjrzycie się tegorocznym wynikom to zauważycie, że zwycięzca, Pan Takashi Ishikawa 石川 嵩, wskoczył do finału jako ostatni! Został oceniony „zaledwie” na 1400 punków (najwięcej – 1504 punkty – dostał Pan Tatsuo Sakamoto 坂本 達雄, który w finale niestety nie zajął nagradzanego miejsca ☹). Gdyby zawodnik z numerem 8 lub 9 trafił choć jedną strzałę więcej – to on wszedłby do finału, bo obaj mieli więcej punktów za styl niż Pan Ishikawa.

Wśród kobiet było tylko nieco mniej spektakularnie. Zwyciężczyni – Yuki Kaneda 金田 由紀 – weszła do finału z siódmym wynikiem za styl.

Polecam poszperanie w starych wynikach turniejów (można wyszukać obszerniejsze relacje np. na stronie Nippon Budokan). Można znaleźć sporo inspiracji do dalszych poszukiwań i wyobrazić sobie jakie emocje mogą towarzyszyć rozgrywkom. Np. w 2011 roku pan Hosokawa 細川 孝夫wszedł do finału z najwyższą oceną za styl. W finale trafił wszystkie 10 strzałów. I przegrał do dogrywce. Tym samymi nie obronił zdobytego rok wcześniej tytułu…

Ciekawostka – uczestnicy muszą używać bambusowych łuków i strzał!

Turniej męski rozgrywany jest od 1950 roku. Kobiecy – od 1968 roku. Oba odbywają się na przemian w Tokio i Ise. Jedyny jak dotąd wyjątek to poprzedni rok, kiedy turniej się nie odbył. Co ciekawe, numeracja jest zachowana tak, jakby turnieje odbywały się bez przerwy.

Tegoroczny Mistrz dołączył do zaszczytnego grona dziesięciu dwukrotnych zwycięzców. Ale warto nadmienić, że obronił tytuł. A to udało się w całej historii jeszcze tylko jednej osobie – Koisaburō Imamura 今村鯉三郎 wygrał kolejno 19-tą i 20-tą edycję.

Pan Sakamoto – tegoroczny zwycięzca nagrody za styl – zachował tytuł po raz czwarty z rzędu! Ocena jest tajna (czyli zawodnicy nie dostają informacji za co zostały odjęte punkty), więc trzeba po prostu robić pięknie całość. Ponoć oceniane jest dosłownie wszystko – od ubioru, przez wejście, postawę, elementy kihontai na wyjściu skończywszy. Liczy się też oczywiście sama forma strzelania. Maksymalnie (teoretycznie) można dostać 1600 punktów.

Tu najlepsi z poprzedniej edycji (czyli 2019 rok)

A tutaj finaliści z roku 2016

Dwie osoby (znani nam Heiji Murakawa 村川平治 oraz Hiroshi Okazaki 岡崎廣志) wygrywali po trzy razy. Ale absolutnym liderem był (zm. 3.10.2019 r.) Masakazu Honda 本多政和, który aż pięciokrotnie (chociaż nigdy w następujących po sobie latach) dzierżył Puchar Cesarza. Warto pooglądać filmiki w udziałem wymienionej trójki. Zwróćcie uwagę na atomowe wręcz hanare.

Tylko jedna z pań wygrała dwa razy, a cztery odniosły po trzy zwycięstwa. W tym gronie dwie Panie Satake – znana nam Mariko Satake 佐竹万里子 (której jako jedynej udała się w 2001 roku obrona tytułu) i Akemi Satake 佐竹明美 oraz dwie panie Saitō (jednak pisane innymi kanji ?) – Yukiko Saitō 齋藤往子 oraz Michiko Saitō 斉藤美智子. Piąta multi-Mistrzyni to Toshiko Asakuma 朝隈敏子.

W Pucharze Cesarza i Cesarzowej nagradzane jest pięć pierwszych osób. Puchary oraz główna nagroda za styl są przechodnie. Ale zwycięzcy otrzymują też kilka innych nagród na własność i piękny, pamiątkowy dyplom. Ponoć tylko zwycięzca może dotykać pucharu gołymi rękoma!

Pan Sakamoto z nagrodą za styl

Puchar, medal i dyplom Pana Hosokawa

Dla ciekawych: wyniki z roku 2019, 2018 i 2017.

Jest takie kyudowe przysłowie: Seisha hitchū 正射 必中 czyli „prawidłowe strzelanie (to) pewne trafianie”…

Update:

W dokumencie “Kyudo Kyogi Rules and Regulations” określone są zasady rankingu (w tym przypadku chodzi o system saiten 採点, czyli punktowy, art. 29).

Podczas pierwszej rundy jest 7 sędziów. Każdy ma do przyznania 100 punktów za strzał (odrębnie haya i otoya). Odrzucana jest najwyższa i najniższa ocena więc w sumie liczą się punkty od pięciu oceniających. Ponieważ są dwie rundy hitote, więc każdy zawodnik może w sumie uzyskać 2000 punktów.

O wejściu do finału decyduje:
1. suma zdobytych punktów
2. jeśli suma jest jednakowa to decyduje ilość trafień (ale minimum muszą być dwa)
3. jeśli i tu jest remis to wyżej jest osoba, która uzyskała wyższą ocenę w rundzie
4. jeśli nadal jest remis – powinno być przewidziane w regulaminie (ewentualnie decydują sędziowie po naradzie)

Przykład:
Zawodnik A – trafienia 3/4, I runda – 850 pkt., II runda – 750 pkt., razem – 1600 pkt.
Zawodnik B – trafienia 3/4, I runda – 770 pkt., II runda – 830 pkt., razem – 1600 pkt.
Zawodnik C – trafienia 2/4, I runda – 900 pkt., II runda – 700 pkt., razem – 1600 pkt.
Zawodnik D – trafienia 4/4, I runda – 950 pkt., II runda – 600 pkt., razem – 1550 pkt.

Sędziowie przyznają punkty na podstawie ustalonych kryteriów, w tym shaho-shagi, shahin-shakaku, taihai, shinki (wytrzymałości psychicznej), tekichu (liczby trafień) itd. Nie jest to proste (wymaga dużej wprawy, podzielności uwagi, spostrzegawczości)! To może być powodem, że tak rzadko wybierany jest ten sposób oceniania. Ale podobno trwają przymiarki do wprowadzenia oceny punktowej na imprezach pod auspicjami EKF (Mistrzostwa Europy).

Comments are closed.